Mijn naam is Véronique van Delen en ik woon samen met mijn partner Ronald in Aarle-Rixtel. Samen zijn wij in het bezit van 4 Alaskan Malamutes.

Onze eerste Malamute was een pittige hond en van hem heb ik veel geleerd over de omgang tussen mens en hond. Toen hij 3 jaar oud was kwam er een teefje bij en de plannen ontstonden om eens een nestje te gaan fokken. Inmiddels zijn we 4 nesten en 25 puppen verder die gelukkig allemaal een eigenaar hebben gevonden. Zowel uit eigen interesse als om goede eigenaren voor mijn pups te kunnen vinden en deze van goede begeleiding en adviezen te kunnen voorzien, verdiepte ik mij steeds meer in natuurlijk de malamute maar ook hondengedragingen in het algemeen. Ik startte de 4 jarige erkende opleiding op hbo-niveau in gedragstherapie voor honden bij Van Hall/Dogvision, gaf les en liep stage bij hondenscholen en gedragstherapeuten. In 2006 startte ik samen met collega Mirelle onze eigen hondenschool.

Inmiddels ben ik gediplomeerd kynologisch gedragstherapeute en gediplomeerd instructeur.  Om mijn kennis up to date te houden, ga ik regelmatig naar seminars en workshops.

Op de foto ziet u Mirelle Koper samen met haar 2 Noorse Buhunden: Ulf een reu van 12,5 jaar en Verdi een teef van bijna 12 jaar oud.

Even voorstellen:

Inmiddels 5 jaar geleden namen mijn echtgenoot Maarten en ik Verdi in huis, Ulf hebben we al vanaf pup. We hadden in het verleden al vaker een “pleeghond” gehad. Echter, eentje zoals zij hadden we nog niet mee gemaakt. De teef, die al snel de bijnaam “dikke draak” kreeg, had behoorlijk wat nare trekjes. Ze viel niet alleen uit naar andere honden maar beet ook voorbijgangers in de enkels, en blafte voortdurend (dag en nacht) zodat we het eerste half jaar maar weinig aan slapen toekwamen. Kortom, we zaten vaak met de handen in het haar en bij mij was de interesse voor de gedragstherapie gewekt.

Inmiddels ben ik gediplomeerd kynologisch gedragstherapeute en gediplomeerd instructeur.

 En de teef; die is redelijk tot rust gekomen. Ze vind andere honden nog steeds niets maar ze heeft geleerd alle voorbijgangers van hond tot kinderwagen te negeren. En ’s nachts ligt ze gelukkig rustig te slapen in haar mand. Natuurlijk is dit niet zomaar gekomen. Het was verschrikkelijk hard werken. Verdi is en blijft een pittig draakje die ik regelmatig achter het behang wil plakken. maar aan de andere kant is zij ook een trouw maatje geworden … een heerlijke hond om te hebben ….. ik heb geen spijt dat ik haar een tweede kans heb gegeven.